De liefde tussen Brainpower en het wat abstracte begrip ‘de hiphopscene’ is altijd een ongelijke geweest. Vanwege de pophits die hij maakte in de tijd dat daar nog lijfstraffen op stonden, werd hij door een deel van de scene uitgekotst, terwijl zijn navolgers hem nooit veel lof gaven voor het effenen van het pad. In zijn queeste naar erkenning wilde hij zichzelf wel eens overschreeuwen, wat de situatie er niet beter op maakte.

Barlito’s Way is in zekere zin zijn vergeldingsplaat. Het is een ouderwets spitalbum vol opschepperij, maar zonder verwijten. Kill ‘em with kindness, moet Brain gedacht hebben. En met ellenlange vurige raps zoals hij ze lang niet meer gemaakt heeft. Zijn punchlines zijn niet allemaal even sterk en die krachtige klemtonen halen de vaart er soms een beetje uit, maar de rauwe eenvoud en het ontbreken van zoete refreinen maken veel goed. Om niet te zeggen: alles. Niet eerder klonk Brainpower een heel album lang zo hongerig en overtuigend. Het is sowieso weer eens fijn om iemand te horen die rapt over hoeveel hij van rappen houdt in plaats van over het geld dat hij ermee verdient. De emotionele afsluiter Spreek raakt een snaar. Brain is een goed mens.