Nu was het geloof ik de oude Jacob Cats die schreef: al is de vergelijking nog zo raak, uiteindelijk loopt zij immer spaak. Chinees eten is aantoonbaar enorm goor, terwijl de zes albums die Beach House ons tot nu toe schonk stuk voor stuk prachtig waren. Maar wel allemaal op precies dezelfde manier prachtig. Op deze B-kantjes- en rariteitenverzameling vinden we, naast een paar remixen en alternatieve versies van sleuteltracks als Norway en Used To Be, voornamelijk liedjes die het duo om een of andere reden niet op de reguliere albums vond passen. Eens te meer wordt duidelijk dat de band in zijn twaalfjarig bestaan nauwelijks ontwikkeling heeft doorgemaakt. De afvallers van de vroege albums klinken even dromerig, ingetogen en bedeesd als de latere liedjes, een enkele opgewekte uitzondering daargelaten. Alleen Rain In Numbers uit 2005 laat een nadrukkelijk ander geluid horen, al heeft dat waarschijnlijk vooral met de opnamekwaliteit te maken. Desalniettemin is dit een prima zoethoudertje voor wie nog wel op de volgende herhalingsoefening zit te wachten.