Dit nieuwe album is slechts een voorproefje van het 20th anniversary album van de ooit zo baanbrekende groep. Hoewel Professor Griff maar twee nummers heeft geproduceerd, is het recept verder hetzelfde gebleven: Veel scratches, een schreeuwende Flavor Flav en de politieke teksten van Chuck D als centraal middelpunt. Bush moet het natuurlijk ontgelden en op Hell No, We Ain’t Allright legt Chuck D de vinger nog eens treffend op de zere plekken: New Orleans na Katrina en de soldaten in Irak. Kritisch of niet, de nummers vervelen snel. Dat heeft alles te maken met hoe Public Enemy klinkt. De stem van Chuck D dendert maar monotoon voort, terwijl Flavor Flav een afgematte parodie is geworden van de parodie die hij al was. Ook de bijbehorende dvd, met videoclips die soms plaatsvervangende schaamte oproepen, leidt tot maar één treurige conclusie: Public Enemy heeft zijn beste tijd al lang geleden gehad. Beats And Places is misschien leuk voor de oude fans, maar klinkt te gedateerd om nog een nieuw publiek aan te spreken. RADNA RUMPING