Parsnip opent dit tweede album met een beroemd deuntje, dat we in Nederland kennen van Boer Er Ligt Een Kip In’t Water. Ze moeten daar keihard om lachen, wat een uitstekende manier is om de serieuze muziekliefhebber weg te jagen. Maar ik was al fan van hun debuut en al helemaal van vooruitgesnelde single The Babble, dus ik bijt op mijn lip – en met succes.
Zodra het verslavende kinderorgeltje de boel overneemt, ben ik verkocht en lach ik vrolijk met ze mee. Van dit type uptempo, iets rammelende gitaarpop vol cheesy deuntjes krijg ik nooit genoeg, zeker niet als ze vol koortjes zitten die op de beste momenten net niet zuiver klinken. De invloeden uit de jaren zestig liggen voor het oprapen. Voor The Babble leenden ze heel brutaal de beroemde riff van Dead End Street (The Kinks) en het outro is goed gejat van Love. Liedjes duren zelden langer dan twee minuten, en als ze dat wel doen (zoals Clear Blue Sky, dat een schaamteloze 2 minuut 54 klokt), zorgen ze ervoor dat ze de boel halverwege van kleur laten verschieten, zodat je je geen moment verveelt. Parsnip deelt zijn drummer overigens met School Damage. Dat is, zoals je weet, de leukste band van Australië sinds INXS. Wat een succes.