Bij de twee vooruitgeschoven singles had ik al een vermoeden dat het vierde studioalbum van de Britse alternatieve rockers The Blinders me wel eens aangenaam zou kunnen verrassen. Maar dat ik vanaf de eerste klanken van Ceremony tot aan het slotakkoord enthousiast tegen mijn kat zou blijven roepen hoe goed Beholder is, had ik vooraf niet kunnen bevroeden. Deze plaat klopt op heel veel fronten.
De behoefte om te vergelijken dringt zich vooral op bij Always, waarbij het eigenlijk ondoenlijk is niet te denken aan de heyday van The Waterboys. De nadrukkelijke manier waarop Thomas Haywood zijn doortimmerde teksten poneert (‘I feel like I’m failing, can’t pull it together / At a time whеn I need to be me more than еver’) doet niet eens heel veel onder voor de vocalen van Mike Scott in bijvoorbeeld Old England. Sinds eersteling Columbia (2018), dat behoorlijk simplistisch en kort-door-de-bocht was (en waarbij Haywood nog schuilging achter een zwart oogmasker), heeft het vijftal indrukwekkende sprongen gemaakt. Er rolden na dit debuut weliswaar nog enkele best aardige albums uit hun koker, maar terugkijkend lijken die slechts de opmaat naar Beholder, dat – een enkel nummer daargelaten – track na track indruk maakt. Volgende keer wel graag iets minder galm op de zang. Die is van zichzelf namelijk al voldoende theatraal.
