Je zou het niet zeggen, maar dit is een reissue van een in 1980 verschenen album. Schaam u niet, nagenoeg iedereen heeft de plaat destijds gemist.
Wellicht was de Pools-Franse Bernard Szajner (die zich daarvóór vooral bezighield met visuals voor de groepen Magma, Gong en Pink Floyd) destijds zijn tijd ver vooruit, anders was hij toch veel te extreem voor de gangbare popmedia toen. Some Deaths Take Forever is vervaardigd als een statement tegen de doodstraf. Szajner maakte de reguliere plaat nadat hij een docu van Amnesty International zag. Hij verplaatste zich in de gedachten van twee ter dood veroordeelden. Hoe dat compromisloze, met behulp van krakende analoge synths, pianolijnen, sequencers, elektrische gitaren, noise en pulserende ritmiek vervaardigde experiment klinkt? Als ontspoorde krautrock, verknipte progrock, een verdwaald stukje gitaar uit Maggot Brain van Funkadelic en flarden techno avant la lettre. Carl Craig was destijds al wel fan. Jij kunt het album nu als dubbelaar herontdekken, inclusief een extra claustrofobische noisesoundtrack. Angstaanjagend sterk. Je zou om minder paranoïde worden.