Beyoncé Knowles-Carter is inmiddels veel meer dan een zangeres en een popster. Ze is óók columnist, politiek commentator en boegbeeld voor verschillende grote groepen mensen, waaronder zwarte Amerikanen en vrouwen. Zodoende wil iedereen weten wat zij overal van vindt en waren de inhoudelijke verwachtingen van haar nieuwe plaat torenhoog. Best geestig dus dat Renaissance, Beyoncé’s eerste album na Trump, na Covid, na George Floyd en na Uvalde, qua topics niet zoveel voorstelt.
De zwaarte van voorganger en meesterwerk Lemonade (2016) – waarop Beyoncé de relatieproblemen met hubbie Jay-Z doortrok naar grotere thema’s – is er ergens nog wel. Maar dat komt vooral door de grote veelzijdigheid van Renaissance. Dit is een album tjokvol muziekstijlen en ideeën. In zestien naadloos in elkaar overgaande tracks springt Beyoncé van r&b naar house, van neo-soul naar gangsterrap en van zonovergoten funk naar synthpop met reggaezang. Aan de ene kant wekt ze de indruk zich vrijer te voelen dan ooit. Maar aan de andere kant voelt Renaissance door al dat snelle genrehoppen als het muzikale equivalent van een peuter met ADHD. Beyoncé kan maar niet stilzitten en als luisteraar mis je momenten waarin de muziek gewoon even lekker weg luistert. Ook maakt Queen B geen mysterie van haar invloeden. Het gedachtegoed van Lady Gaga, Arca, Rosalía, Dilla én UGK zit alleen al in openingstrack I’m That Girl, en gedurende de rest van Renaissance worden onder meer de stijlen van George Clinton, Prince, Bobby Brown en Kelis nogal opzichtelijk gekopieerd. Renaissance is met afstand het meest veelzijdige album dat Beyoncé tot nu toe uitbracht, maar helaas deelt de plaat een nogal vervelende eigenschap met de vele andere net-niet-albums die Queen B voorafgaand aan haar creatieve ommezwaai in 2012 maakte. De grootste popster op aarde is namelijk meer bezig zichzelf te profileren in deze songs dan dat ze bezig is met het maken van leuke, mooie muziek. Vrijwel ieder nummer gaat over hoe geweldig Beyoncé is. Ze is Cozy, unique, swaggy, Thique (ofwel uniek met dikke billen), een Alien Superstar en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Pochen doet Beyoncé graag in een rap/zang-combinatie die je na zestien tracks zat bent en sleutelwoorden worden doorgaans onderstreept door vocale samples die eveneens snel gaan irriteren. Natuurlijk: Beyoncé toont zich op Renaissance immens getalenteerd. Deze vrouw kan alles, dat weet iedereen. Maar ze hoeft op één plaat niet ál haar kunsten te vertonen. Dat doet ze hier dus wel. Dit maakt van Renaissance een tjokvolle, hyperactieve, vermoeiende plaat, bestemd voor een doelgroep met profileringsdrang.
