Op zevende album Ellipsis gaat Biffy Clyro het eens even helemaal anders doen. Vaste producer Garth Richardson eruit, Rich Costey (Muse, Death Cab For Cutie) erin. De band wil zichzelf opnieuw uitvinden, zoals bands dat na verloop van tijd altijd willen. Of dat is gelukt? Natuurlijk niet, op Ellipsis klinkt Biffy Clyro namelijk gewoon als Biffy Clyro. En gelukkig maar zeg!

Opener Wolves Of Winter is zo’n nummer dat laat horen wat er zo goed is aan deze drie Schotten. Felle gitaren, groots opgezet en die typische stem van frontman Simon Neil met dat vette accent. Rockmuziek voor de massa, natuurlijk, maar wel nog steeds met eigenwijze twist. De thematiek mag dan donker zijn, een nummer als Friends And Enemies – over oude vrienden waar je eigenlijk van af wil – is gewoon een ouderwetse meezinger. Zelfs de nummers waarin Neil de moeilijke tijd waar hij doorging bezingt – de zanger had afgelopen jaar last van writer’s block en een depressie – zijn niet te zwaar op de hand. Na de drie vorige albums, waarmee de band definitief de weg naar superstardom heeft ingezet, durven de drie nu weer voorzichtig te experimenteren. In het snelle On A Bang en het countryachtige Small Wishes bijvoorbeeld. Sowieso legt Biffy Clyro een grote muzikale verscheidenheid in de elf nummers. Het zorgt ervoor dat Ellipsis geen moment verveelt, ondanks dat het album alle ingrediënten van een typische Biffy-plaat heeft: een klein liefdesliedje (Rearrange), check! Een ballad vol zelfreflectie (Medicine), check! Absurde tekstuele vondsten van Simon Neil (in alle elf nummers), check! Mogen we het aloude ‘niet verrassend, wel verrassend goed’ weer eens van stal halen?