Het is mij nooit overkomen, maar je verslikken in chilisaus lijkt me inderdaad niet leuk. Zangeres Erin Larsson verwenst iemand die langzame kwelling toe, en terloops wil ze ook dat diegene een of ander virus krijgt.

Too soon? Misschien. Beetje kinderachtig, dat zeker. Vooral als dat alleen bijblijft van opener Birthday in plaats van de sterke psychedelische bluesrock waar Blues Pills om bekend staat. Of stond. Want op dit vierde reguliere album van de Zweedse band wordt elke muzikale branie gladgepolijst.

Neem Top Of The Hill. Dit nummer had bijna van Anouk kunnen zijn. Niets mis mee, maar we hebben Anouk – los van haar tweets – nooit echt kunnen betrappen op iets wereldschokkends.

En zo gaat het dus ook met deze Blues Pills. Shadows had gewoon van Gary Clark Jr. kunnen zijn. En die had het beter gedaan. Piggyback Ride grenst zelfs, met een soort van dubstep-breakdown met gedowntunede stem, aan hetzelfde kinderachtige als de songtekst in de opener. Bad Choices, zoals ze zelf al zingen in het derde nummer – in mijn ogen staan er op deze plaat net iets teveel.