Is het de open, ontspannen productie van Brendan O’Brien? De adrenalinestoot die opener Rock ’N Roll Train geeft? De enorme coolheid in de bluestonen van Stormy May Day? Dat zal absoluut bijdragen aan het feest dat Black Ice heet, absoluut. Waar deze plaat echter vooral in uitblinkt, is authenticiteit. Dat je gelijk hoort dat het AC/DC is en je wil meeschreeuwen op die nog even krasserige stem van Brian Johnson. Dat je ook weer even wil gaan puberen. Fuck, dat je erachter komt dat je nog stééds puber bent. Er is maar één band die dat kan. Vier letters: AC fuckin’ DC. PHILIPPUS ZANDSTRA