Ter verdediging van deze nogal hoogdravende titel heeft D’Angelo gelijk een heel sympathiek statement uit laten gaan dat verhaalt over collectieve verantwoordelijkheid. Het is dus een politiek geladen plaat geworden, waar eigenlijk geen echte liedjes op staan. Meer een soort (soms onverstaanbare) declamaties op diepe, onwaarschijnlijk heftig groovende funktracks. Daarmee klinkt Black Messiah eigenlijk als een volstrekt logisch en vanzelfsprekend vervolg op Voodoo uit 2000, zijn opzienbarende tweede album dat hem definitief tot soul- en funkinstituut verhief. Zelfs de studiosfeer, de blazers en sommige arrangementen klinken gewoon als toen. Verschil is wel dat diverse tracks meer gebaseerd zijn op gitaar, het instrument waarop D’Angelo zich de laatste jaren specifiek heeft bekwaamd en dat hij nu ook live geregeld ter hand neemt. Niet alles is even nieuw. Het spookachtige, extreem rauwe 1000 Deaths doet al jaren de ronde in demovorm en ook het veel zachtere, romantische Really Love kennen de fans allang in ruwe versie. The Charade en Sugah Daddy mochten we live al meemaken toen de roemruchte soulgod anno 2012 voor het eerst sinds lange tijd weer het podium besteeg. En de studioversies hier zijn ronduit geweldig. Waarom we zo lang moesten wachten, heeft de goede man in extenso uit de doeken gedaan in een interview voor GQ in 2012. Het komt er kortweg op neer dat hij vele demonen te overwinnen had en nog steeds heeft, met name op verslavingsgebied. D’Angelo’s heerlijk slepende soulstem heeft al die problematiek uitmuntend doorstaan. Hij weet overal – gedubbeld, gedriedubbeld of meer – weer de meest waanzinnige frasen en accenten uit zijn strot te toveren. Is Black Messiah even baanbrekend als zijn voorganger? Nee, daarvoor ligt ie muzikaal te veel in de lijn van Voodoo. Maar Black Messiah is wel minstens even fascinerend. Er zijn nul concessies gedaan om toegankelijk te klinken, geen enkele track klinkt twee keer hetzelfde, zelfs bij herhaaldelijke beluistering, en het is allemaal zó gelaagd en auditief uitdagend dat we er nog weken, maanden, wellicht jaren mee voort kunnen. Juist die ongrijpbaarheid en zijn mateloze artistieke rijkdom zijn de allergrootste kwaliteiten van D’Angelo. Een volstrekt uniek talent.