Goedbeschouwd was die comeback van drie jaar geleden, met The Next Day, toch een beetje teleurstellend. ‘Beter dan gevreesd, slechter dan gehoopt’, schreef ik er destijds zelf over. Evenals ‘typische driesterrenplaat’. Waarmee we meteen een mooi bruggetje hebben naar deze opvolger, die verschijnt in een wereld die allang niet meer die van 2013 is, maar waarin het verschijnsel David Bowie opnieuw in vele vormen – de tentoonstelling, de videoclip, de theaterproductie, het album – tot ons komt. En ditmaal heeft ie met name de muzikale zaakjes wat bevredigender op orde: Blackstar geeft Bowie iets van z’n muzikale voorhoedepositie terug. Al zal de aanpak hier en daar een wenkbrauw doen optrekken. En, niet te vergeten, een acquired taste vereisen.