Blackstar bevat ‘slechts’ zeven relatief lange tracks met veel jazzinstroom én een hoofdrol voor – je moet ervan houden, persoonlijk ben ik er licht allergisch voor – de saxofoon. Die van de New Yorkse jazzmuzikant Donny McCaslin om precies te zijn. Hij mag in vrijwel alle songs z’n rondjes draaien en die rondjes zijn eerder warm en dromerig dan edgy of spannend. Meer Kenny G dan Colin Stetson, zeg maar. En dat vijlt hier en daar iets van de scherpe randjes af. Overigens zijn de songs deels bekend: het tien minuten lange, van een cryptische videoclip vergezelde titelnummer was sowieso al vooruitgesneld, het opnieuw opgenomen Sue (Or In A Season Of Crime) verscheen eind 2014 al op single, ‘Tis A Pity She Was A Whore (eveneens opnieuw ingeblikt) was daar de B-kant van en Lazarus komt uit Bowie’s gelijknamige muziektheaterstuk dat momenteel in New York wordt opgevoerd. Maar we hadden ’t over de muziek, waarmee Bowie véél meer dan op The Next Day de grenzen opzoekt en soms zelfs voorzichtigjes in de buurt komt van Berlijn, 1977. Zie het duistere, bijna ambient-achtige scharnierpunt halverwege het titelnummer. Zie de harde, dreigend-industriële drumklappen in het met Gary Numan-timbre gezongen Girl Loves Me. Zie ook de suspense waarin het sluipende Lazarus de volle zes minuten baadt. Op andere momenten probeert Bowie simpelweg dingen die hij nooit eerder deed. Ook daar mogen we het titelnummer weer bij halen, met z’n soms onontwarbare ritmiek. Of de nieuwe, ultrastrakke versies van Sue en ‘Tis A Pity She Was A Whore, opgehangen aan knallend harde stuiterbeats, waar Bowie dan met veel gevoel voor timing doorheen manoeuvreert. Nee, iets als een memorabele hit-in-spé dient zich op Blackstar niet aan, of het zou het nostalgisch getinte Dollar Days moeten zijn, een song die de liefhebber van de ‘croonende’ Bowie anno Wild Is The Wind zal bekoren. Het kalme slotnummer – of misschien moeten we zeggen: afsluitende statement – I Can’t Give Everything Away kijkt ook achterom, maar dan naar recenter datum. Het zou zomaar kunnen dienen als Bowie’s verantwoording voor hoe hij de laatste jaren te werk gaat: enigmatischer en ongrijpbaarder dan ooit, zonder interviews of tournees te doen, of zelfs maar de kleinste concessies aan de muzikale trends van nu (zo die er zijn). De onverwoestbare Bowie-fan in mij zegt: zo ken ik ‘m weer en zo zie ik ‘m graag, 69 jaar oud of niet, saxofoon of niet.