Benjamin John Power is de helft van Fuck Buttons. Hij is de blanke jongen met de baard die zo ijzingwekkend kan krijsen. Blanck Mass is zijn ambientding: instrumentale composities in de lijn van filmcomponist Ennio Morricone en synthesizerpioniers Tangerine Dream en Vangelis. Met logge, bedwelmende gitaardrones, warme analoge synthesizers en . . .

In die sferen beland je al snel als je Blanck Mass hard genoeg opzet. Het is één grote trip. Sun Downer, Chernobyl, Land Disasters – de apocalyptische beelden komen vanzelf. Soms is het moederschip niet ver weg en is de echo van Fuck Buttons luid en duidelijk hoorbaar in een windvlaag van white noise en ijle synths, soms ook ontroert Power met een verstild moment van pure schoonheid. Met 62 minuten is zijn solodebuut geen moment aan de lange kant.