Het had weinig gescheeld of dit vierde Garbage-album was er nooit gekomen. Na tien jaar was de rek er behoorlijk uit en raakten de bandleden op elkaar uitgekeken. Er was meer in de wereld dan alleen Garbage. Tijdens een reünie bleek echter dat wat in het vat zat, nog lang niet verzuurd was. Ze gingen er weer voor. Met als resultaat Bleed Like Me, een bubblegumpop-album pur sang, dat nog het meest in het verlengde ligt van het titelloze debuutalbum.

Anno 2005 klinkt de band dus nog even eigentijds als tien jaar geleden. Maar wat wil je ook met een klinkklare producersband. Toch is dat misschien wel waar de schoen wringt: Garbage maakt lekkere liedjes, maar ze zijn net iets te gezichtsloos, te netjes en te onschuldig. Shirley Manson mag dan zingen over haar Bad Boyfriend, in haar stem is niets van venijn, laat staan seks te horen. Ook de zoetgevooisde ballad It’s All Over But The Crying wordt gezongen met de inspiratie van een zak aardappelen. Zonde. Alsof je zit te luisteren naar een verwend tieneridool dat met kauwgum in haar mond de teksten opdreunt. Des te erger, want Manson loopt tegen de veertig. Al met al is Bleed Like Me niet de vernieuwende knaller waar we stiekem op zaten te hopen. En is wat in dat vat zat wel degelijk verzuurd. ANNEMARIE VAN LOOIJ