Ineens waren er weer verwachtingen, toen Blink-182 aankondigde met een nieuwe plaat bezig te zijn. Na Neighborhoods (2011) hadden we de populairste poppunkband van begin deze eeuw eerlijk gezegd wel afgeschreven. En dan verloor zanger/gitarist Tom DeLonge zich ook nog eens in dramatische conceptalbums met Angels & Airwaves . . .

Dus werd DeLonge de band uit geschopt. Matt Skiba stond te popelen om hem te vervangen en zo is Blink-182 in 2016 ineens weer springlevend. Skiba heeft als frontman van Alkaline Trio zijn sporen natuurlijk ruimschoots verdiend en is, in tegenstelling tot DeLonge, ook live een prima zanger. Alleen, zijn stem en die van bassist Mark Hoppus lijken wel wat veel op elkaar, zo valt op bij de eerste luisterbeurt van California. Wat verder direct opvalt: Blink-182 heeft de met de vorige plaat ingeslagen weg gelukkig weer verlaten. En dus is California eigenlijk weer een typisch Blink-album. Er is puberale ongein, zoals in het zeventien seconden durende Brohemian Rhapsody Something, met als enige tekst ‘There’s something about you, that I can’t quite put my finger in’. Er zijn nummers over leuke meisjes (She’s Out Of Her Mind, dat wel heel erg veel op The Rock Show van Take Off Your Pants And Jacket lijkt) en weekenden vol genotmiddelen (Kings Of The Weekend). Nieuweling Skiba excelleert vooral in Rabbit Hole, een snelle punkrocktrack over slapeloze nachten. En ja, er zijn veel nummers waarin Californië en belangrijke rol speelt. Bovenal is dit zevende album een vrolijke plaat. Als het in Bored To Death een beetje serieus dreigt te worden, gooit de groep er wat vertrouwde ‘oh ohs’ in en gaat het nummer ineens over een meisje in een bar waar Hoppus van z’n vrienden mee moet gaan praten. En de enige reden dat ie een zwembad in de tuin wilde is omdat ie ‘some naked dudes’ wil zien (Built This Pool). Onderbroekenlol, inderdaad, maar stiekem is California het beste Blink-182-album in jaren.