Vergeleken met het debuut uit 2018 klinkt Howrah op Bliss een tikkie minder gejaagd. Conclusie: de band is volwassen geworden. Of nee, het komt natuurlijk door de pandemie. Dit is wat noiserockers maken als ze een jaar lang naar hun eigen muren hebben zitten staren.

Oké, genoeg gelachen. De undergroundveteranen in deze groep, onder meer bekend van Zoppo, Space Siren en The Avonden, trekken zich al een kwart eeuw precies niks aan van wat er boven de grond gebeurt. Startpunt waren bands als Sebadoh, Sonic Youth en het vroege werk van Blonde Redhead. Sindsdien ontwikkelen ze zich niet lineair maar circulair; knappe jongen die hun gezamenlijke oeuvre op chronologische volgorde weet te leggen. Dat is niet alleen lastig omdat ze modetrends schuwen, maar ook omdat ze ondanks alle bagage altijd fris zijn blijven klinken. Bliss is zoals gezegd relatief ingetogen, met minder gitaarexplosies dan voorheen en de zang van Cees van Appeldoorn als eeuwig rustpunt. Wonderlijk hoe hij altijd beheerst blijft zonder achter de feiten aan te hobbelen, een beetje zoals een lege petfles op een woeste zee min of meer op dezelfde plek kan blijven dobberen. Ik kan daar uren naar kijken.