Wolf Alice is al jaren hot én succesvol. Maar wat wil de Britse band rond zangeres Ellie Rowsell nou eigenlijk? Het ging van schurende indie en punk naar catchy rock en synthpop op de albums My Love Is Cool (2015) en Visions Of A Life (2017). ‘Waar hun sound grootser is geworden, zijn de composities taaier dan voorheen’, schreef Klaas Knooihuizen hier over die laatste. Op Blue Weekend wordt alles duidelijk.
De grootse sound is gebleven (producer Markus Dravs heeft een Coldplay- en Arcade Fire-verleden) en de songs zijn toegankelijker dan ooit. Wolf Alice waagt zich voornamelijk aan vrij traditionele popsongs met galmende refreinen en een meeslepend karakter. Gitaarnoise en shoegazegeluiden zijn naar de achtergrond gedrukt, Rowsells krachtige zang staat centraal en wordt vaak gedubbeld. Haar teksten zijn direct en intiem, al is bij een liedje over masturbatie (Feeling Myself) een beetje ophef natuurlijk ingecalculeerd. Fraaier zijn How Can I Make It OK en Delicious Things over het waarmaken van dromen: ‘Would you believe I’m in Los Angeles?’ Het folky Safe From Heartbreak doet wel aan First Aid Kit denken, dat klinkt bijna als een traditional. Als er gerockt wordt (Smile), gebeurt dat beheerst, alleen in de puike punksong Play The Greatest Hits wordt echt van de plaatsound afgeweken. Het ambitieuze Blue Weekend zou weleens vol kunnen staan met toekomstige greatest hits van Wolf Alice.
