Voor opvolger Blues Of Desperation hanteerde Bonamassa dezelfde strategie. Opnieuw ging hij naar Nashville, waar hij met een aantal bekende songschrijvers in alle rust werkte aan nieuw materiaal, dat hij vervolgens vastlegde met zijn vertrouwde team – geleid door producer Kevin Shirley – en een paar gastmuzikanten. De titel en de hoes van de plaat roepen associaties op met akoestische blues, maar niets is minder waar. Blues Of Desperation staat vol met potente elektrische bluesrock en is soms behoorlijk van-dik-hout-zaagt-men-planken. De opening, met This Train en Mountain Climbing, is overdonderend: retestrak gespeelde riffrock met sterke vocalen. In het ingetogen Drive geeft Bonamassa de bron prijs die hem de laatste jaren inspireerde: Fleetwood Mac in zijn eerste jaren, dus met Peter Green en Jeremy Spencer op gitaar. Het nummer ademt de sfeer van Albatross, terwijl het titelnummer van het album herinneringen oproept aan The Green Manalishi. Opvallend is hoe relaxed Bonamassa klinkt in die wat rustiger songs en ook in het soulvolle The Valley Runs Low. Zijn songs, spel en zang hebben duidelijk aan diepte gewonnen. Naarmate het album vordert, zijn de songs wat meer stereotiep, maar op inzet weet hij ook van How Deep This River Runs een spektakelstuk te maken. Waarmee Blues Of Desperation een sterk vervolg is op het zo succesvolle Different Shades Of Blue.