Uiteraard maakt White er wel weer iets volstrekt eigens van, al is ‘t maar in de soms behoorlijk plastische teksten, waarin hij voortdurend in gevecht lijkt met alles wat ‘m lief is, van zijn eigen lijf (Missing Pieces) en de vrouwen in zijn buurt (Freedom At 21, Hypocritical Kiss) tot zijn hunkering naar allesverzengende liefde: ‘I want love to / Murder my own mother and / Take her off to somewhere like / Hell or up above’ (Love Interruption). Als gezegd, muzikaal is het allemaal wat minder spectaculair. Los van het White Stripes-waardige Sixteen Saltines wordt het nergens opwindender dan in het swingende I’m Shaking, een antieke southern shuffle die White niet eens zelf schreef, en misschien Hip (Eponymous) Poor Boy, een opgewekt potje countryfolk vol barpiano’s en mandolines. Pas halverwege het afsluitende Take Me With You When You Go laat White nog even zijn tanden zien en weten we weer met wie we te maken hebben. Maar of dat genoeg is? Live speelt hij naar verluidt nog steeds veel materiaal van zijn ándere bands. Dat zou best eens noodzakelijker kunnen zijn dan het lijkt. ERIK VAN DEN BERG