Wéér een Britse praatzangband – dat was de associatie die het Britse hypetrio PVA bij ondergetekende opriep met de eerste singles Divine Intervention en Talks. Leuke nummers, gebouwd op het contrast tussen de kille samenzang van Ella Harris en Josh Baxter en een aanstekelijke discofunksound, maar heel veel nieuws onder de zon leek er niet te zijn.

Twee jaar later dient debuutalbum BLUSH zich aan, waarop de band bovenal de intensiteit aanzienlijk heeft opgeschroefd. Opener Untethered klinkt al als het muzikale equivalent van net iets te hard op een motor door een donkere tunnel rijden en vanaf dat punt dendert het drietal alleen maar harder door. Vooral richting de dansvloer, luister maar naar de fenomenale opbouw van het op een herhalende mantra gebouwde Hero Man. Maar wie danst is maar een paar stappen verwijderd van de moshpit. Dat uit zich bijvoorbeeld in hoe Transit halverwege omschakelt van etherische elektronica naar snoeihard industrieel gebeuk. Of in het allesverzengende The Individual, waarin Baxter zijn praatzang ombouwt tot een duivelse brul. Hij neemt overigens ook vocaal de leiding in Bunker, dat dan weer vintage LCD Soundsystem is, inclusief ‘woo woo!’-koortje. Dancepunk is een vrij klakkeloos gebruikte genreaanduiding, maar PVA is een zeldzame band die de genres aan beide kanten van de streep moeiteloos belichaamt. Uitermate opwindend debuut.