Geef het maar toe: ook u was AFI compleet vergeten. Ik herinnerde me dat ik wel eens een recensie had geschreven over de gothpunkers (bleek potjandorie over Crash Love van dertien jaar geleden te gaan, we worden oud mensen), maar dat ze sindsdien stug door waren gegaan met albums maken. Nummer elf heet Bodies en veel is er niet veranderd in het universum van Davey Havok en co.
Opener Twisted Tongues had bijvoorbeeld op ieder ander willekeurig AFI-album gekund. En dat is prima, want weinig bands weten onderhuidse dreiging zo mooi te verpakken. Een visionair is het bovendien, die Havok. ‘We watched the world turn itself backward’ is de eerste zin van het nummer dat z’n oorsprong al vond in 2017, ver voor de pandemie. Vervolgens gaan we van zware synthpop – ja, ook in 2021 echoot AFI nog The Cure, OMD, Joy Division en vooruit, Depeche Mode – naar haast vrolijke powerpop (Escape From Los Angeles, dat verrassend goed werkt zo in het midden van de plaat). Het wel erg eightiespostpunk-achtige Dulcería schreef de band samen met good old Billy Corgan. Gelukkig laat die het zingen aan Havok over. De AFI-frontman is namelijk in vorm en zorgt ervoor dat het bijna niet opvalt dat Bodies wel erg formulematig is en een beetje, eh, body mist.
