Lady Gaga is de Queen Of Pop van dit moment. Een status die ze dankt aan twee briljante liedjes (Pokerface, Bad Romance), één opzienbarende clip (Telephone) en vele extravagante uitdossingen. In haar streven naar groot, grootser, grootst is haar tweede volledige album Born This Way snel, sneller, snelst in . . .

Daartegenover staat Government Hooker, dat Lady Gaga op haar best laat horen: grillig in de coupletten en aanstekelijk in de refreinen, in een geluidsbeeld dat je niet eerder hoorde. Net als de stadionrocker Hair, ook rechttoe-rechtaan electrostampwerk, maar met een aanstekelijk refrein en een leuk detail: een aan Bruce Springsteen ontleende piano in de brug. In het slotnummer The Edge Of Glory duikt saxofonist Clerence Clemens van de E Street Band ook nog even op, een van de vele leuke muzikale twists op dit album. Tekstueel gaat Lady Gaga – of is het Stefani Germanotta? – op zoek naar zichzelf, haar wortels en haar drijfveren. Homoseksualiteit, mensenrechten, politiek en religie, het heeft allemaal wel ergens een plekje gekregen. Voor wat het waard is. ‘I just wanna be free, I just wanne be me and I want lots of friends that invite me to their parties’, zingt het feestbeest Gaga. Inderdaad, je moet er niet teveel achter zoeken. Hoeveel ze ook speelt met foute jongens (Judas, Bad Kids), stoute meisjes (Americano) en stalen hulpmiddelen (Heavy Metal Lover), uiteindelijk draait het ook voor haar om You And I, een mooi liedje dat nog maar eens laat horen hoe goed ze kan zingen. Lady Gaga is geen supervrouw, Born This Way ook geen superplaat. Maar wel van de eerste tot de laatste noot spannend. En dat maakt haar uniek. JAN VAN DER PLAS