ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Even snel vooruitspoelen: Born Under Saturn klinkt vanaf de eerste tel ontegenzeglijk én onophoudelijk als Django Django. Juist, zoals de vooruitgestuurde singles First Light en Reflections dat ook al deden. Die vierkante hobbelritmes, die veelal meerstemmige zang (ook in de coupletten), die gezellig meepruttelende sequencers en achterlangs, in de details, de bijdehante muzikale geintjes die de kunstacademie-achtergrond van de heren verraden. De kleine stekeligheden in Shake & Tremble bijvoorbeeld (Marc Bolan leeft en heeft een hipsterbaard!) of de percussie-workouts die Vibrations en Life We Know uitgeleide doen.Ook leuk: de beheerste psychedelische malligheid in songs als 4000 Years en Break The Glass, waardoor het geluidsbeeld – bijna ongemerkt – nergens alledaags wordt. Ja, dit is popmuziek voor de intelligente mens, die zich stiekem aangesproken voelt zodra in een recensie de versleten aanbeveling ‘voer voor fijnproevers’ voorbijkomt (zoals nu). Of die even rechtop gaat zitten zodra iemand weer eens, bij wijze van referentie, de namen van ongrijpbare Britse popbands als Super Furry Animals, The Coral en The Beta Band laat vallen (zoals nu). Dat Born Under Saturn intussen weinig progressie vertoont ten opzichte van het debuut en zelfs een tikkie eenvormiger klinkt, zijn te verwaarlozen argumenten: hier wordt een kunstje geperfectioneerd en een krachtige signatuur geoefend. Dat mag best twee albums duren.