Elke paar maanden zie ik het zinnetje ‘Hating pop music doesn’t make you deep’ in capslockletters voorbijkomen op mijn Instagram-feed, een uitspraak die ik normaal gesproken met net zulke hoofdletters onderschrijf. Werp echter één blik op de Top 40 en je ziet dat het zelfs voor bonafide popliefhebbers zware tijden zijn.
Enter Charli XCX, die met Brat de pop – in eigen woorden – nieuw leven inblaast als een defibrillator. Na successingle Boom Clap was Charli voorbestemd om een one hit wonder te worden, maar haar samenwerkingen met poppioniers A.G. Cook en wijlen Sophie leverden haar een iconenstatus op aan de rafelranden van de mainstream pop.
Brat gaat op het eerste gehoor verder waar Charli op Crash (2022) gebleven was; het is een plaat die behalve een verwaande popsterimitatie weinig om het lijf heeft. ‘I’m your favourite reference, baby’, pocht ze op het hyperpopperige 360, terwijl ze zichzelf in Von Dutch vergelijkt met het Amerikaanse cultmerk. ‘It’s so obvious I’m your number one’ is grootspraak die alleen van Charli kan zijn. Geef Brat nog een kans en je hoort behalve perfect geproduceerde clubclassics ook bekentenissen van een bijzonder openhartige Charli, in haar kenmerkende autotunestem.
Haar vaste producers A.G. Cook en Easyfun geven de nummers het typisch wobbelig bubblegumgeluid mee, maar ook Hudson Mohawke en Gesaffelstein zitten achter de knoppen. El Guincho, bekend van Björk, FKA Twigs en Rosalía, past net zo goed in Charli’s wereld (die beat van Everything Is Romantic!).
Het harde masker van Charli gaat geregeld af en onthult een popster die openlijk twijfelt aan haar bekendheid en plek in de muziekindustrie. ‘Couldn’t even be her if I tried’ en ‘Girl, it’s so confusing to be a girl’ zijn wijsheden die je in gore club-wc’s tegenkomt. Crying at the discoteque in optima forma. Dansen, huilen en weer doorgaan.