Jenny Don’t & The Spurs timmeren al een tijd aan de weg en zijn van een akoestische tweemansformatie uitgegroeid tot een elektrisch kwartet dat over de hele aardbol optreedt (waar in hemelsnaam ligt Yackandandah?). Vorig jaar wonnen ze de prijs voor beste outlawgroep tijdens de Ameripolitan Music Awards, zeg maar de Oscars voor alternatieve rootsartiesten, gepresenteerd door de witte countrykaketoe Dale Watson.

Onbegrijpelijk, aangezien hun sound niets heeft te maken met het genre outlaw (Willie en Waylon, weet u wel). Meerdere nummers op Broken Hearted Blue, de recentste release van de Amerikaanse westcoastband, zouden niet misstaan in de films van cultregisseur David Lynch. Denk aan in reverb gedrenkte tremologitaar, helder hunkerende meisjeszang en eenvoudige teksten over harten in gebroken blauw. ‘I don’t wanna fall in love with you’, houdt Jenny Don’t zichzelf voor, terwijl ze diep van binnen verlangt naar de gevaarlijke vreemdeling die te paard door haar stoffige woestijnstadje galoppeert. Helaas is de rockabilly met spaghettiwesternsaus van de band te voorspelbaar en te weinig origineel om echt lekker te smaken. Of dat live anders is wordt in juli duidelijk, want dan doen Jenny Don’t & The Spurs ons land aan.