Er zijn weinig bands die op Subroutine passen, maar Neighbours Burning Neighbours lijkt ervoor gemaakt. Ze zijn er ook deels ván gemaakt: de leden kennen we van onder meer Sweet Release Of Death en AC Berkheimer. Dromerige noiserock dus, die op sommige momenten robuust en mechanisch klinkt als de Suunsen en Swansen van deze wereld en op andere van een engelachtige schoonheid is.
Toch heb ik geen moment het idee dat ze doelbewust op zoek zijn naar dat contrast. Het voelt allemaal heel organisch en spontaan, zoals een ongetrainde hardloper af en toe een stukje moet wandelen om het vol te houden. Dat beeld moet je niet te letterlijk nemen: Neighbours Burning Neighbours is conditioneel een van de betere nieuwe livebands die ons land rijk is. Op hardlopen lijkt de muziek ook al niet, dat is een veel te rechtlijnige bezigheid.
Eerder doet dit debuut denken aan The Ministry Of Silly Walks, maar dan met flink wat peper in de reet. Alicia Breton Ferrer en Daanie van den IJssel schreeuwen, fluisteren, betoveren en hypnotiseren, unisono of woord om woord. Regelmatig raak je de tel kwijt. Dat begint al bij het openingsnummer, waarin schijnbaar onverenigbare melodieën als Tetris-blokjes in elkaar schuiven. Nog verwarrender is het springerige Friends. Zelden klonk een vierkwartmaat zo ontregelend.