Best wel vermeldenswaard in het geval van King Gizzard & The Lizard Wizard. Een band die vóór de pandemie in één kalenderjaar (2017) vijf albums uitbracht, heeft in de coronaperiode (zestien maanden) pas drie studioplaten doen verschijnen. En dat terwijl ook de Australische psychrockers niet konden toeren.
In de herfst van vorig jaar kwam het met enige reserve ontvangen K.G. uit. Daarna was het in februari 2021 de beurt aan ‘companion piece’ L.W. en nu maakt Butterfly 3000 zijn opwachting. K.G. en L.W. kunnen dienen als overzichtsplaten van de eerste tien jaar van het ultraproductieve zestal, dat zich heeft geprofileerd als ultieme eclectici, maar er ook niet voor terugschikt om een album vol te spelen met één bepaald genre. L.W. is echter net als K.G. een bont geheel. Dat uit zich in funk-met-piepstem, psychedelische westcoast-indiepop, exotische pop en progmetal. Wat de Australiërs ook nu apart maakt – en waarmee ze zijn begonnen in 2017 – is het gebruik van microtonale instrumenten, die zorgen voor oosterse klankkleuren. In de teksten maakt de Australische koning zich druk over het lot van onze planeet, bedreigingen uit de tech-hoek en seksueel misbruik van een als hypocriet getypeerde katholieke kerk. Al met al is L.W. meer dan de moeite waard.
Opvolger Butterfly 3000 wat minder. Op dit achttiende album sinds 2012 (de recente stortvloed van liveregistraties niet meegerekend) hebben de Aussies zich, als waren ze een down under-variant op OMD, toegelegd op toegankelijke synthpop met oosterse motiefjes en op zijn tijd psychedelische invloeden. Leuk en aardig, maar ook bij tijd en wijle oppervlakkig. En voor de beschrijving van de vele herhalingen in de teksten lenen we een bijvoeglijk naamwoord dat een collega eerder in verband bracht met King Gizzard: onnozel.
