De Vlamingen hadden hem niet voor niets lang gezocht en uiteindelijk gevonden. Zelden zal een album van zo’n populaire rockband zo smerig begonnen zijn als met Game. Alsof ze het spel niet mee willen spelen en het statement willen maken dat Triggerfinger vóór alles nog altijd een smerig hard rockend trio is, dat weliswaar af en toe – per ongeluk – ook een hit fluit, maar vooral uw oren dat wil laten doen. By Absence Of The Sun bevat een groot aantal groovy rocksongs met volvette riffs, over zaken waar het daglicht soms beter niet bij komt. Dat kunnen overigens ook heel feestelijke activiteiten in darkrooms of onder de sterrenhemel zijn, want zanger Ruben Block gedraagt zich soms weer als een loopse jachthond of hondsdolle wolf. Ach, die vrouwen, ze liggen altijd op de loer. De duisternis, de hunkering naar beter en het genieten – het lijkt hier, ondanks die altijd aanwezige keerzijde, beter in balans. Het glas wordt nu even vaak als half vol gezien. Er is minder blues. Bovendien is Block in de loop der jaren nog beter gaan zingen en duidelijk een betere componist geworden. Achter minstens vijf van de twaalf – op het eerste gehoor rauw vormgegeven – tracks schuilen sterke refreinen en dan verandert stevige rock plots in pakkende pop. Muzikaal trekt het trio juist in het rustigste nummer, Halfway There (overgehouden aan de soundtrack die ze voor de film Offline maakten), alle registers open. Bijna fluisterend, op een loop van een monddrum spelende Mario Goossens, vervreemdende elektronische elementen en een uit een western weggelopen slidegitaar laat de band horen tot machtig mooie dingen zonder veel decibellen in staat te zijn. Al blijft de manier waarop ze samen herrie maken ook een zegen. Een Perfect Match indeed. Op het eind van die song horen we iemand nog snel een lucifer aanstrijken. Wedden dat ze ook met dit materiaal live alles weer in vuur en vlam zetten? WILLEM JONGENEELEN