Tovenares Circe, prinses Ariadne, heldin Atalanta – de Griekse Oudheid staat bol van vrouwen naar wier verhaal nooit geluisterd is, maar die door nieuwe, populaire romans eindelijk een stem krijgen. Je zou Cacophony, het debuutalbum van de Engelse muzikante Paris Paloma, in datzelfde straatje kunnen plaatsen: met een bij vlagen klassiek folkpopgeluid geeft ze de ongehoorden een verhaal.

Cacophony is, zoals Paloma het omschrijft, een heldentocht, maar dan wel eentje die start in mineur. ‘What did I do wrong?’ is de aangrijpende eerste zin in My Mind (Now), waarin ze een gewelddadige relatie beschrijft. De Engelse is op Cacophony haar eigen heldin: in vijftien folky popsongs schetst ze de onderschikte rol van vrouwen in de samenleving, haar trauma’s en relaties met ‘hysterical babies’ van mannen.

Relevante thema’s, maar het venijn zit hem in het begin: na sterke singles Drywall, Labour en Boys, Bugs And Men heeft Paloma al haar kruit verschoten. Bovendien haalt geen enkele song de intensiteit van het pijnlijk populaire Labour, waarin een hele generatie jonge vrouwen zich op social media herkende. Hoogtepunt is die hypnotiserend gezongen brug die nog lang blijft nazinderen: ‘All day, every day, therapist, mother, maid / Nymph, then a virgin, nurse, then a servant.’