Het tempo van Disclosure’s nieuwe materiaal ligt stukken lager dan voorheen, de refreinen zijn minder pakkend en de soulvolle house – met knipogen naar zijsporen van de Britse dance – heeft grotendeels plaatsgemaakt voor liedjes met echte zang. Al het instrumentale werk dat werd opgenomen, waaronder promosingle Bang That, is zelfs doorgeschoven naar de bonusafdeling van de luxe editie van het album. Op Caracal speelt Disclosure vaak meer een producers- dan een dj-duo. Strakke tracks als Omen en Magnets zouden hoogtepunten zijn op individuele platen van Sam Smith en Lorde, maar het eigen stempel dat Disclosure op de potentiële hits drukt is nogal beperkt. In Hourglass en het door Howard Lawrence ingezongen Jaded is de verdeling tussen house en pop beter, maar de perfecte samensmelting van White Noise en You & Me komt nooit tot stand. Ook de imposantere gastenlijst van Caracal biedt weinig enthousiasme en werkt zelfs averechts. Gezien het hoge soulgehalte van Disclosure’s eigen sound zijn maar liefst vier samenwerkingen met de hipste zwarte zangers van dit moment teveel van het goede. Vooral Willing & Able (met Kwabs) en Good Intentions (met Miguel) zijn ronduit slaapverwekkend en los van het knip- en plakwerk van Gregory Porters jazzstem gebeurt er ook weinig spannends in eerste single Holding On. Op Caracal blijkt Disclosure bij vlagen een talentvol popproducersduo, maar de prachtige brug tussen clubganger en albumluisteraar die met Settle werd opgebouwd, komt hier nauwelijks in zicht.