Is caroline nou steengoed, vooral interessant of een pretentieuze onzinband? Dat is de grote vraag die op tafel ligt tijdens het beluisteren van caroline 2, het tweede album van dit achtkoppige collectief uit Londen – de helft van de leden blaast of strijkt. Kernlid is zanger en gitarist Casper Hughes, die de band in vijf jaar langzaam uitbouwde.

Op het debuutalbum caroline uit 2022 is een stemmige en soms verstilde mix van folk en postrock te horen, die raakvlakken met Mogwai, Lankum en Black Country, New Road heeft. Vrij overzichtelijk dus. De benadering was minimalistisch en op caroline 2 juist maximalistisch. In plaatopener Total Euphoria horen we een band die bewust uit de maat langs elkaar heen speelt, terwijl Hughes er een melancholiek liedje overheen zingt. Ook in Two Riders Down donderen ze niet synchroon maar wel samen van een trap af. Ontregelen is een wezenlijk onderdeel van het geluid, maar traditionele pop- en folkmelodieën zijn dat ook.

When I Get Home is uit het leven gegrepen: Hughes zingt een intiem folkliedje terwijl er snoeiharde techno van de buren door de muur heen beukt. Natuurlijk heeft Coldplay Cover een voorspelbare melodie, maar die wordt wel vervreemdend gebracht. Hetzelfde geldt voor Beautiful Ending. Net zo vervreemdend is de gastzang van Caroline Polachek in Tell Me I Never Knew That. Misschien is ze wel als grap (haar voornaam) benaderd, maar het levert het meest instant bevredigende liedje op. Als er een popster op bezoek komt, gaat zelfs caroline niet muzikaal in de knoop zitten.

De overige liedjes trekken me ook één voor één over de streep. Caroline overrompelt en ontregelt en heeft tegelijk prachtige melodieën in huis. De band verklankt het overprikkelde Gen Z-hoofd, dat zich tijdens het luisteren naar een mooi liedje helemaal suf scrolt, liket en appt. Caroline 2 is op z’n minst interessant en misschien wel steengoed.