Hier geen uitbundige, rijk georkestreerde indiefolk zoals op Michigan en Illinois. Carrie & Lowell is een intense, intieme plaat. Het is Stevens’ meest persoonlijke tot nu toe, waarop hij zijn verdriet over het getroebleerde leven van zijn moeder en haar dood zodanig weet te brengen dat de luisteraar zowel wordt geraakt als zich getroost weet. Naast pijnlijke herinneringen deelt Stevens ook zijn liefde voor haar. Daarbij is dat alles vervat in gelaagde nummers met vederlichte gitaarmelodieën, geraffineerde koortjes, fluwelen pianospel en fluisterende zang. Al die ingrediënten zitten in het openingsnummer Death With Dignity, waarin berusting doorklinkt: ‘I forgive you mother, I can hear you / And I long to be near you, but every road leads to an end’. In Should Have Known Better, getooid met een engelachtig koor, worstelt hij: ‘I should have known better, nothing can be changed / The past is still the past, the bridge to nowhere’. Pure wanhoop overheerst in The Only Thing. In het hartverscheurende Eugene haalt Stevens herinneringen op aan de zomers bij zijn moeder in Oregon en concludeert: ‘What’s left is only bittersweet / For the rest of my life admitting the past is behind me’. De plaat wordt uitgeluid met het desolate Blue Bucket Of Gold. Stevens valt te prijzen om zijn dappere drang voortdurend de grenzen tussen genres op te zoeken. De barrières die hij op dit album heeft geslecht, liggen echter niet zozeer op het muzikale als wel op het emotionele vlak. Maar hoewel hij tot op het bot gegaan is, lijkt de hem gegunde catharsis te zijn uitgebleven. Wel is het hem gelukt om diepe pijn ragfijn te laten klinken. Carrie & Lowell overrompelt en ontroert. Magistrale plaat.

Actie: je krijgt nu deze geweldige cd én het nieuwe album van Björk, Vulnicura, gratis bij een halfjaarabonnement op OOR als welkomstgeschenk.