Op het solodebuut van Diggy Dex uit 2006 staat een nummer waarop hij zijn verleden bij rapgroep DAC doortrekt naar een fictieve toekomst, waarin hij een hit scoort die hij niet weet te verzilveren, om te eindigen als vakkenvuller. Het leek een akelig rake voorspelling te worden. Zowel de hit (Slaap Lekker) als de vergetelheid kwamen.
Na vijf jaar ploeteren ging het roer om. Diggy Dex trok zijn hoodie uit, leende het colbertje van Stef Bos en lanceerde een nieuw type pop-rap, dat meer raakvlakken heeft met Suzan & Freek dan met Rico & Sticks. Op Carrousel gaat hij verder op de ingeslagen weg. Hij bezingt grootse thema’s (vriendschap, liefde, familie, het leven, de dood) met grootse metaforen (de zon, de golven, de wolken) en deinst er niet voor terug vol op het emo-orgel te slaan. Persoonlijke teksten wisselt hij af met tegeltjeswijsheden als ‘Waarom wachten tot morgen?’ en ‘Soms kom je thuis door je haven te verlaten’. Het grote aantal nautische verwijzingen valt op – zou hij veel naar Bløf geluisterd hebben? Geen bijzonder uitdagende luisterervaring, wel een piekfijne en bovenal oprechte popplaat.
