Maakte hij op Sunny Side Up nog leuke uitstapjes naar New Orleans-jazz en ska, op Caustic Love blijft hij te lang hangen in hetzelfde segment. De grofkorrelige stem van de 27-jarige Nutini is gebleven en op het ietwat overdreven nummer Iron Sky laat hij horen dat hij een begenadigd zanger is. Helaas bevatten de nummers een overdaad aan quasi-melancholieke soul, waardoor de plaat een hele zit is. Dat Janelle Monáe opeens opduikt in Fashion is verrassend en Scream (Funk My Life Up) is een degelijk funknummer, maar Caustic Love kent te weinig van dit soort spannende momenten. Het enthousiasme en de pittigheid die de eerste twee platen deed afwijken van de concurrentie lijken verdwenen. Dat is deels te wijten aan de productie, die bewust ruw is gebleven, waardoor Nutini’s stem misschien nog beter klinkt, maar je verlangt op een gegeven moment naar iets spannender materiaal of zo’n leuk, zomers popliedje waar de Schot zich eerder aan waagde. TOM SMEETS