Grappig, The Flatliners klinken steeds meer doorsnee en dat is – gek genoeg – niet eens negatief bedoeld. Begonnen als ska/reggae/streetpunkband is de band op zijn derde plaat Cavalcade verworden tot een solide punkrockgezelschap dat de vuisten in de lucht gooit en korte, strakke nummers over kroeggevechten, dronken worden en . . .

Het overboord gooien van de skapunkdeuntjes zorgt er direct voor dat de Canadezen niet als de zoveelste Rancid-kloon klinken. Alleen in Here Comes A Jazzman komt er iets van de ‘oude’ Flatliners terug. En zelfs dat nummer werkt. Zanger Chris Cresswell spuwt zijn vocalen met zoveel overtuiging uit dat het niet zoveel uitmaakt dat hij op momenten een beetje snotterig overkomt. De eerste helft van Cavalcade is puur genieten voor de punkrockfan, alsof je favoriete jaren negentig-band een nieuw album heeft gemaakt. En inhaken is ook al geen probleem met al die gangvocalen. The Flatliners zullen met hun muziek niet de geschiedenis ingaan als de meest originele band, maar met zo’n bijna perfect punkalbum op zak verdienen ze het om meer te worden dan de voetnoot die ze nu zijn. Misschien moet co-producer Fat Mike ze eens meenemen op tournee.