De meeste recente rockplaten bevatten tien, hooguit elf nummers en klokken nog geen half uur. Deze trend is gelukkig nog niet tot het verre Alaska doorgedrongen: op de derde plaat van Portugal. The Man ‘gewoon’ vijftien nummers en bijna een uur muziek. Censored Colors is een muzikale tijdreis. Een reis . . .

Zo lijkt Colors een hedendaagse kruising tussen Claptons Tears In Heaven en Dylans Knocking On Heaven’s Door. Even later horen we invloeden uit wereldmuziek, reggae en psychedelica. Op broeierige momenten (Created, 1989) laat de band horen soul te hebben. Out And In And In And Out is dan weer een lieflijk (grotendeels akoestisch) folkliedje, terwijl New Orleans met zijn ijle klanken en jazzy middenstuk uitdraait op een waar muziekkunstwerk. De kracht van dit alles is dat de band geen moment het liedje uit het oog verliest. Want hoe moeilijk de muziek van Portugal. The Man misschien ook te duiden is, op Censored Colors staan vooral prachtige indierocksongs. En die begrijpt iedereen, ondanks de cryptische en levensbeschouwende teksten.