Met haar debuutalbum Lungs scoorde Florence Welch een grand slam. De hemel in geprezen, alle festivals gedaan, in de hitparade gestaan en de wereld over gegaan. Het reizen heeft de 25-jarige redhead geleerd dat men op veel plaatsen niet zit te wachten op een ongeleid projectiel in een . . .

Bijna, want in haar teksten zoekt ze opnieuw de donkere kanten van haar denken op. De liedjes verhalen over dagdromen, nachtmerries en soms behoorlijk extreme types (Seven Devils). Niet dat ze het allemaal zelf echt heeft meegemaakt, want Florence mag graag een verhaal verzinnen, ook als ze dat verpakt in een tekst in de ik-vorm. Was het op de eerste plaat soms nog wat zoeken naar de juiste muzikale balans, die is hier duidelijk gevonden. Florence’ theatrale manier van zingen wordt verpakt in grootse arrangementen, waarbij niet gekeken wordt op een koor, orkest of bak galm meer of minder. Het opnieuw door Paul Epworth geproduceerde album klinkt indrukwekkend, soms haast euforisch. De meest opvallende songs heten What The Water Gave Me, Shake It Out en Spectrum. Of ze net zo memorabel zullen blijken als Dog Days Are Over of Kiss With A Fist zal de tijd moeten leren. Ceremonials is Lungs in de overtreffende trap: grootser en nog meeslepender. JAN VAN DER PLAS