MICH blijft een wonderlijke band. Dit stel veteranen met zeer uiteenlopende muzikale achtergronden (van Aux Raux en Ploegendienst tot Le Le en Coevorduh) begon in 2016 met het uitbrengen van in zichzelf gekeerde liedjes die het midden hielden tussen jangly gitaarpop, eighties-wave en postpunk. Chair is alweer het vierde album.
De nieuwe oogst bestaat uit vijftien liedjes van gemiddeld twee minuten, al is Auto Reply na 53 seconden al klaar én af. Chair verschilt wat uitwerking betreft hooguit in de details van voorganger Nuts. Ik meen wat minder synthpartijen en nog meer gitaarriedeltjes te horen. Bastiaan Bosma, Piet Parra, Sofie Winterson en de rest – de bio vermeldt inmiddels acht (live)bandleden – brengen wederom stoïcijns klinkende indiepopliedjes met stuk voor stuk sterke melodieën, die Bosma en Winterson vaak samen zingen. MICH klinkt gortdroog en nooit extravert – dat de bandleden hun partijen los van elkaar schrijven en opnemen, zal daaraan bijdragen. De muziek is functioneel niet-dynamisch, Chair bevat gewoon vijftien droge knallen achter elkaar. Elk liedje is uptempo en eindigt direct als het punt is gemaakt, waarna de volgende indiehit je weer inpakt. Het is verleidelijk om Chair tot het beste MICH-album uit te roepen, maar die vorige drie waren ook niet mis. Hoe dan ook moet Piet Parra – de basis komt meestal van hem – een schuur vol met liedjes hebben die net zo uitpuilt als die van Robert Pollard.
