Mijn Instagram-bio klopt niet meer. Ik heb maar negentien volgers, maar toch baal ik ervan. ‘GVR’, staat erin. Maar nu de Basic Fit dicht is, ben ik vooral een Lange Vriendelijke Reus. ‘Globetrotter’, ook zo’n mooie. Er mag niet meer getrot worden. ‘Muziekfreak’ dan? Ja, dat ben ik nog wel. Maar dan wel het soort dat nooit een concert bezoekt. Het is eigenlijk niet iets om over te zeiken, gezien alles wat er gaande is. Maar toch. Mijn Instagram-bio klopt niet meer en dat vind ik kut. Charli XCX vind dit ook.

How I’m Feeling Now is anders dan de andere quarantaineplaten die ik tot nu heb gehoord – en er zijn er veel! – omdat het eigenlijk een schaamteloze zeikplaat is. Vrijwel al het leuks in Charli’s leven is gecanceld. Dat is niet het einde van de wereld, maar dat vindt ze wel ontzettend kut. Want zoals ze zingt op openingsknaller Pink Diamond: Charli wants to go real hard. En ze heeft ruimte nodig. Maar dat kan allemaal niet. Alle dagen lijken op elkaar en alles is kut. Nou ja, niet alles natuurlijk. Want How I’m Feeling Now is dankzij de omstandigheden waarin de plaat tot stand kwam Charli’s beste werk tot nu toe. Het album is genadeloos catchy, zoals haar popmeesterwerk Number 1 Angel (2017) dat ook al was, maar dan met een experimentele, bijna industriële twist. In plaats van bubblegum te blazen, trok Charli de kauwgomballenautomaat uit elkaar en vervaardigde ze beats van de losse onderdelen. Het knettert, sist, ploft, plopt, klapt, dondert en bliksemt om haar soms verchroomde, maar altijd bevlogen stemgeluid heen. In perfect geproduceerde bangers als Detonate en Claws klinkt Charli XCX niet langer als een mainstreampopzangeres zoals zovelen, maar komt ze op het niveau van echt grote popvernieuwers als SOPHIE en Arca. Wat een paar maandjes binnenblijven al niet vermag.