Dat hij bovendien het openingsnummer van zijn nieuwe album verkoos boven Oasis-kraker Live Forever was ook veelzeggend. Riverman heet het liedje in kwestie en ja, het is een prachtsong, waarop Big Brother op majestueuze wijze een Santana-solo’tje afwisselt met de subtiele saxofoonerupties die we van Pink Floyds Shine On You Crazy Diamond kennen. Riverman vormt de opmaat voor een sterk tweede album van de High Flying Birds, dat alle klassieke Gallagher-ingrediënten bevat: onvervalste uptempo rock & roll die arena’s doet exploderen (Lock All The Doors), een weemoedige ballad die licht bedwelmend voortkabbelt en – in dit geval – The Verve’s Urban Hymns in herinnering roept (The Dying Of The Light) en een opgetogen popliedje dat even voorspelbaar als vakkundig in elkaar steekt (You Know We Can’t Go Back). Slechts een enkele keer verruilt Noel de vertrouwde paden voor nieuwer terrein. In de bijna zes minuten durende trip die de toepasselijke titel The Right Stuff heeft meegekregen bijvoorbeeld. Daarin wordt de songstructuur terzijde geschoven en vertrouwt de oudste Gallagher op een aangenaam groovende baslijn à la Oasis’ Go Let It Out om de zweefmolen in het gareel te houden. Nog (veel) meer progressie wordt geboekt met afsluiter Ballad Of The Mighty I, een breed uitwaaierend spacepopliedje gestut op een funkende discobas en het kwikzilveren gitaarspel (check het outro) van de bijna onvermijdelijke Johnny Marr. We horen voor de verandering eens geen Beatles- en sixtiesinvloeden, maar toekomstmuziek die uit de jaren tachtig lijkt te stammen. Verrassend voor Noel Gallagher inderdaad, maar hoe we dat dan weer met die eigenlijke albumtitel moeten rijmen…