De laatste twee platen kregen een dikke ‘nee’ als antwoord. Op zich waren het wel goede cd’s, maar van Slayer verwacht je nu eenmaal snoeiharde thrash met 240 BPM. Nou, qua beats zit het wel goed, daar de teruggekeerde octopus Dave Lombardo laat horen waarom Hij en Hij alleen bij Slayer mag drummen. En niet geheel onbelangrijk: Slayer is ook weer ouderwets boosaardig. Jihad staat qua ziekelijkheid nu al bekend als de nieuwe Angel Of Death. Dus: is ’t écht de legitieme opvolger? Jazeker. Van voorganger God Hates Us All. Alleen harder. Bij Flesh Storm, Catalyst en Consfearacy (holy shit!) is het viertal op oude oorlogssterkte; thrashgranaten die ook op Reigning Blood niet hadden misstaan. Maar hoor dan Skeleton Christ, dat het in de midtempo-regionen opzoekt en daardoor doet denken aan Chimaira. Bij Catatonic hetzelfde verhaal: een lage, moderne sound en veel groove zoals we dat ook van de twee voorgaande platen kennen. Een beetje jammer. Maar laten we wel wezen, qua intensiteit is Christ Illusion vergeleken met de voorgangers een terugkeer naar vroeger. Geen Reign In Blood II, maar al helemaal geen Diabolus In Musica II. En dat is al heel wat waard. Slayer heerst daarom altijd. PHILIPPUS ZANDSTRA