Toen ik opgroeide, maakte ik me nooit druk om de afkomst, de kleur, de religie, de seksuele voorkeur of het wat dan ook van de mensen die bij ons thuis over de vloer kwamen. Hoewel ik mijn moeder zou omschrijven als een typische Haagse tokkie en PVV’er (met alle liefde, uiteraard), maakte zij bij mijn opvoeding nooit een punt van dit soort zaken. In een ideale wereld zou dat altijd zo gaan.
Maar helaas. In onze zogenaamd tolerante samenleving vegen volwassen mensen tot de dag van vandaag nog steeds de vloer aan met mensen die niet wit, heteroseksueel, van gemiddeld postuur en maatschappelijke correctie zijn. Je hoeft niet altijd meer voor je leven te vrezen natuurlijk, maar je bent wel altijd ‘anders’. Gelukkig steekt men in de popmuziek al tientallen jaren de ogen uit van al die sneue mensen die in ieder persoon het liefst hun eigen spiegelbeeld zien. Héloïse Letissier, beter bekend als Christine And The Queens, is de zoveelste in een lange lijn van artiesten die het ‘anders’ zijn vieren. Wat deze (panseksuele) dame nog een beetje extra ‘anders’ maakt, is dat haar ‘anders’ zijn eigenlijk heel ‘normaal’ klinkt. Christine noemt haar muziek freakpop, maar grappig genoeg zijn al haar popliedjes generiek genoeg om zelfs je streng katholieke oma mee te plezieren. Ze maakt van het ‘anders’ zijn niet echt een dingetje in haar muziek en dat zou wat mij betreft het streven moeten zijn. Niets is raar, alles is oké. Dit wil overigens niet zeggen dat Christine’s muziek niet bijzonder of uniek is. Chris, haar tweede album, is een van de opvallendste, lekkerste en minst gimmicky popplaten die je dit jaar kunt beluisteren. Voor nummers als Girlfriend, met een minimale maar essentiële assist van Dâm Funk, mag je mij na een lange, slopende dag middenin de nacht wakker maken. Wat een overheerlijke slider is dat! Michael Jacksons Rock With You 2.0. En ook de rest van deze plaat blinkt uit dankzij fantastische producties vol wonderlijke synths, magistrale, doorleefde zang en refreinen (Goya! Soda!) die meteen blijven hangen, zonder dat ze té catchy willen zijn. Verkies overigens wel de Franstalige versie van Chris over de Engelse. Dat maakt dit album nog net even iets, eh, ‘anders’.
