Wat dat betreft was eerste single Familiar even schrikken. Hierop klinkt Obel plots als Enya, de enige artiest ter wereld waarover geen enkele twist bestaat. Arm of rijk, wit of zwart, man, vrouw, jong, oud, fit, mank, Yvon Jaspers, iedereen is het eens: Enya kan niet door de beugel. Gelukkig blijkt Familiar niet meer dan een dissonant. Verder is er weinig veranderd. De rol voor de piano is iets kleiner en Obel experimenteert een beetje met haar stem; het is niet enkel zaligheid en manengeur, er klinkt KateBushiaanse gekte in door. Gebleven zijn het lage tempo, de donkerbruine cello, de gebroken pianoakkoorden als regendruppels op een tentdoek. Toch doet de plaat mij minder dan de voorganger, die als ik het mij goed herinner in mijn jaarlijstje belandde. Waar hem dat in zit? Gewenning, waarschijnlijk. Citizen Of Glass is het leukst voor Obel-fans die al hun hele leven dezelfde tandpasta gebruiken.