Maar moet je dan aankomen met volledig overbodige versies van bijvoorbeeld She van Charles Aznavour (die doet echt pijn), We’ll Meet Again van Vera Lynn (afblijven), Unchained Melody van The Righteous Brothers (niet weer) en Stars Fell On Alabama van wie niet? De originaliteitprijs gaat hiermee aan She & Him voorbij. Muzikaal zit het album overigens best aardig in elkaar. Aan de zang en het spel van Zooey Dechanel en M. Ward mankeert weinig en op zondagochtend, tijdens koffie en krant, doet het album het misschien zelfs goed als achtergrondmuziek op restaurantsterkte. Maar wie verdieping zoekt, creativiteit en passie in de muziek, lef en intensiteit, doet er beter aan dit Classics in de schappen te laten liggen en een rondje langs de originele versies te doen.