Op papier klinken The Lumineers niet als een act om al te serieus te nemen. Ze debuteerden op de golf van kekke folkbandjes die na het succes van Mumford & Sons kwam aanrollen. Ze maken supertoegankelijke liedjes met een hoog meezinggehalte. En één van die liedjes, het mooiste nota bene, heet Gale Song en is vernoemd naar een personage uit tienerfilmtrilogie The Hunger Games. Nee, op papier lijken The Lumineers meer op een bandje voor een fotoshoot bij Hitkrant, niet voor serieuze aandacht in OOR.
Toch pakt het in de praktijk heel anders uit. Er kleeft een zekere authenticiteit aan de sound van deze Amerikanen en juist dat moeilijk te definiëren aspect maakt ze beter dan al die andere commercieel succesvolle folkacts. De grote verantwoordelijke is gitarist, zanger en songschrijver Wesley Schultz, die zijn teksten over zaken als familie en liefde brengt als de oudere broer die als vanzelf je respect heeft. Maar ook de algehele vibe van de muziek is bijzonder. The Lumineers klinken altijd kalm en volwassen. Ze mishandelen geen banjo’s, trappen hun laarzen niet door je houten vloer en draaien bij al die lalala’s en ohohoh’s niet meteen de volumeknop met de klok mee. Op tweede plaat Cleopatra staan daarnaast geen gimmicky wegwerpliedjes als Classy Girls en Submarines meer, maar louter prachtige songs met boeiende teksten.
