De teksten op Coexist getuigen van volwassenwording: ze gaan over de pijn na een verbroken relatie, over de onbereikbaarheid van simpel geluk – over de liefde, kortom. De observaties blijven vrij oppervlakkig; op tekstueel gebied valt er nog veel terreinwinst te boeken. Of Sims en Madley-Croft daarin geïnteresseerd zijn is een ander verhaal. Hun idiosyncratische geluid – een combinatie van mooie maar verre van perfecte vocalen, dromerige maar verre van zweverige melodieën én de daarmee sterk in contrast staande beats – zorgt al voor genoeg diepgang. The xx bouwt dat geluid met mathematische precisie uit. Voor spontaniteit is nog altijd geen plaats; elke seconde, elk geluidje klinkt alsof er een pittige vergadering aan vooraf is gegaan. Kil is Coexist desondanks nergens. De geraffineerde composities zitten juist tjokvol emotie. Het gedroomde vervolg op een overdonderd debuut. TOM SPRINGVELD