Op Comedown Machine, opgenomen in de Electric Lady Studios in New York,horen we godzijdank weer een (h)echte band, die ons meteen op het verkeerde been zet door af te trappen met een jankende gitaar en vervolgens doodleuk het broeierige Tap Out in te zetten. De boodschap: dit is géén terugkeer naar ons eerste leven. All The Time ademt weliswaar de sfeer van toen en er zit ouderwets veel ruis op de vocalen in toekomstige livefavoriet 50/50, maar dat is het wel zo’n beetje. The Strokes rekken vooral de eigen definitie van het begrip rock & roll wat verder op. Er wordt gefunkt à la The Virgins (Welcome To Japan), gezwijmeld op de romantische klanken van een elektrische piano (Call It Fate, Call It Karma) en gezeurd zoals alleen Casablancas dat kan (80’s Comedown Machine). One Way Trigger is exemplarisch voor de zoektocht van The Strokes naar een manier om de directheid van vroeger te combineren met vocale acrobatiek en zinvol gebruik van elektronica. The Strokes krabbelen met Comedown Machine langzaam uit het dal, maar zijn er nog lang niet. TOM SPRINGVELD