Misschien is het maar goed dat het tot halverwege Coming Up For Air duurt voor het nummer Li Beirut klinkt. Dat hoogtepunt van het album is zo sterk en ontwapenend dat je als kritisch luisteraar na afloop zonder munitie overblijft. Toch blijft er nog genoeg te wensen over, want niet het hele album van de Nederlandse zangeres Roufaida is zo sterk als dat ene nummer. Sterker nog, het kan geregeld stukken beter.

Er zijn meer goede nummers. Pillows bijvoorbeeld, of opener Ken Ness. Het is mooi als Roufaida Aboutaleb stijl, invloeden en haar Marokkaans-Arabische achtergrond juist weet te balanceren. Het gaat mis zodra Roufaida zich verder naar het midden van the road beweegt. Juist wanneer ze pogingen doet om een zo groot mogelijk publiek te bereiken, raakt ze publiek kwijt. De nummers worden dan achtergrondmuziek. Juist haar eigen stijl, haar eigen invulling en het bij de staart grijpen van emotie biedt meerwaarde ten opzichte van de gezichtsloze popbeats in de mindere nummers. Roufaida heeft een geweldige stem en ook niet veel meer dan dat nodig voor haar beste nummers. Een minimale begeleiding en vertrouwen in haar eigen kunnen geeft veel spannender muziek dan het effectbejag van de mindere nummers. Want als ze raak schiet, dan is het gelijk ook goed raak.