Hoe dat komt? De nummers zijn niet zo goed. Zo simpel is het soms. Het tempo is de hele plaat hetzelfde, nergens gebeurt iets verrassends en alle tracks lijken op elkaar. Dat ligt ook aan zanger Matthew Davies-Kreye overigens, die nul variatie in z’n stem heeft. Daardoor onderscheiden refreinen zich nauwelijks van coupletten en hoop je bijna dat de goede man even zijn mond houdt. Lichtpuntjes? Tja, Best Friends And Hospital Beds en Sub-less zijn aardig, maar nog altijd niet meer dan dat. Conduit is een ouderwets agressief posthardcorealbum. Maar dan met slechte nummers.