Vijf albums had Brusselaar Pieter van Dessel nodig om zijn magnum opus te maken. Twaalf jaar nadat de op zich prima instelling van debuut Nice Is Good niet goed genoeg meer was, verscheen in 2022 Marble Sounds. In OOR stond te lezen dat hij hopelijk niet gearriveerd was op zoiets als een eindpunt, omdat op dat album alles precies op zijn plaats viel.
Artiesten leven vaak in cocons, maar zijn niet gek. Ook Van Dessel vond dat hij met Marble Sounds iets bereikt had waar hij moeilijk nog overheen kon. Intuïtief moest het dus anders. Core Memory Ãs anders, al zal er altijd melancholie in zijn stem doorklinken en hebben zijn fluctuerende toonladders en zijn gevoel voor melodie door de jaren heen iets karakteristieks gekregen. Ook op Core Memory, waarop Van Dessel de songs net iets afwijkend inkleurt en de onderwerpen tekstueel anders aansnijdt. ‘Minder weemoed, meer puntige popsongs en refreinen’, aldus het creatieve brein zelf. ‘Meer gericht op de buik dan het hart’.
Ik hoor vooral minder weelderig georkestreerde neoklassieke indiepop, al zijn een paar songs niet minder episch en klinken de synthesizers niet minder weelderig. Iets meer terug naar de eighties? Dat wel. De albumtitel verwijst naar foto’s uit het Computer Historic Museum, waaruit het geheugen van de vroegste computers spreekt. Hier draait het om de terugkeer naar de eerste muzikale herinneringen van Van Dessel, aangelengd met dat individuele vermogen om daar perfecte popsongs uit te destilleren. Metamorfose geslaagd.
